Jeetjemina, wat is dit kakkerdekak! Dan moet ik zodadelijk met de billen bloot. Maar dan ook letterlijk. Het is nogal erg voor mezelf vind ik, maar eigenlijk helemaal voor de puinruimers. Er was inmiddels een ADL’er onderweg, omdat ik assistentie had aangevraagd voor een kleine handeling. De medewerker weet echter nog niet dat haar iets veelomvattender te wachten staat. Zij zal zeer waarschijnlijk hierbij een collega oproepen. Als deze überhaupt beschikbaar is.
Als ik tussen de middag voor mijn siësta wil rusten word ik - zo mogelijk door twee medewerkers - met mijn kleding nog aan op bed gelegd. Zo gebeurde ook zo’n anderhalf uur geleden. Voorheen liet ik mijn broek uitdoen, maar na overleg is enkele jaren terug besloten die handeling over te slaan. Helemaal prima natuurlijk. Maar dit alles terzijde.
Een ander verhaal, ook terzijde maar wel zo urgent voor dit schrijfsel, gaat over obstipatie. Onlangs kwam ik terug van een vakantieweek naar Oostenrijk. Hoewel ik in het dagelijks leven iedere ochtend twee zakjes, Macrogol gebruik had ik dat tijdens mijn verblijf in Oostenrijk niet gedaan. Dit om te voorkomen dat ik hoog in de bergen tijdens het skiën opeens aandrang zou voelen. Verstandig? Was dit de oorzaak van de flinke verstopping die ik eenmaal thuis moest ervaren? Zeg het maar. Gedurende de voorgaande week had ik tot tweemaal toe een hoge klysma mogen ontvangen. Het positieve effect daarvan bleek al snel door te slaan. Ontlasting was er opeens in overvloed, maar in een nogal smeuïge vorm. Of was er eigenlijk wat anders aan de hand? Wie weet. Gelukkig leek het inmiddels wat beter te gaan
Tegen 14:15 word ik wakker gemaakt door een giga druk in mijn blaas. Dat kan betekenen dat of de urinezak bommetje vol zit, of dat de urine gewoon helemaal niet naar de urinezak kan doorlopen. Hoe dan ook, ik heb hulp nodig en roep deze op. Tegelijkertijd voel ik ook van achteren enige druk. Omdat ik van plan was er om 15:00 uit te gaan, stel ik de uitgebreide toiletgang nog even uit. Maar nog geen minuut na mijn oproep voel ik opeens een flinke vloed uit mijn achterste komen. Geen diarree volgens mij, wel een wat vloeibaarder massa. Getverderrie, dit had ik niet verwacht!
Gelukkig draag ik sinds de hoge klysma’s voortdurend incontinentiemateriaal. Maar wat ik voel is gewoon mensonterend. Ik moet denken aan die keer dat destijds bij mijn dochter de diarree in haar nek uit haar rompertje tevoorschijn kwam. Als de nog nietsvermoedende medewerker binnenkomt moet ik het slechtnieuwsgesprek aangaan. Zij reageert als wat ik al verwachtte. Geen probleem, ik ben wel wat gewend. Een collega is op dat moment ergens anders bezig, maar als ik meewerk lukt het samen ook wel. Het is nergens voor nodig, ik weet het, maar toch schaam ik mij. Terwijl ik op mijn zij word geduwd en verschoond hou ik mijn ogen dicht. Waarom? Daarom!
Schamen doe ik mij eigenlijk niet meer, of bijna niet meer. Niet voor mijn naakte lichaam, niet voor die keiharde scheet. Soms voor het niezen met consumptie. Ja, als ik in mijn tillift hang met een flinke gezwollen snikkel. Dat is dus gênant.
