Dit weekend markeert Eveliens eerste jaar als inwoner van het prachtige Utrecht. Ondanks dat je zou verwachten dat ze na een jaar wel gewend zou zijn aan deze geweldige stad, blijft ze uitdagingen tegenkomen. Na 34 jaar in het oosten te hebben gewoond, blijkt de overgang vanuit het westen toch wat lastiger dan gedacht.
Lees meer via deze link.
Meer verhalen van cliënten lezen?
Jeetjemina, wat is dit kakkerdekak! Dan moet ik zodadelijk met de billen bloot. Maar dan ook letterlijk. Het is nogal erg voor mezelf vind ik, maar eigenlijk helemaal voor de puinruimers. Er was inmiddels een ADL’er onderweg, omdat ik assistentie had aangevraagd voor een kleine handeling. De medewerker weet echter nog niet dat haar iets veelomvattender te wachten staat. Zij zal zeer waarschijnlijk hierbij een collega oproepen. Als deze überhaupt beschikbaar is.
Laat ik nu alvast maar waarschuwen dat dit schrijfsel door sommigen misschien als nogal dramatisch kan worden ervaren en een behoorlijke nare bijsmaak geeft. Sorry, leuker kan ik het niet maken. Gelet op de huidige stand van zaken, kan ik mij niet voorstellen dat iemand zich geen zorgen maakt. Volgens mij is helaas alles van hetgeen ik hieronder benoem niet minder dan de keiharde waarheid. Zowel hetgeen ik over mijn persoontje benoem, dat wat dus alleen ik kan weten, als dat wat ons allemaal aangaat.
De brief van de woningbouwvereniging vertelde dat er door bedrijf X nieuwe rookmelders zouden worden geplaatst. Thuis hangen al verscheidene kleine kastjes aan het plafond. Sommige daarvan zouden een rookmelder moeten zijn, anderen een koolstofmonoxidemelder. Toch? Wel vaker ervaar ik de onbenulligheid in mij opzwellen als het over die ’gevallen’ aan mijn plafond gaat. Ze hangen er, maar over functie en het functioneren weet ik niets.
