Op het oog heeft dit niets met Fokus te maken. Toch wel! Volgens mij is er voldoende reden om ook dit schrijfsel op de website te mogen plaatsen. De Fokusmedewerkers worden hier immers flink bij betrokken door mij.
Om zoveel mogelijk de regie over mijn leven te houden, koos ik voor een zo optimaal mogelijke zelfstandigheid op momenten dat daarvoor gekozen kon worden. De regie hebben kan trouwens ook betekenen dat iemand er juist voor kiest om zichzelf iedere vorm van zelfstandigheid te ontnemen. De enige autonomie betreft dan het zelf kiezen wanneer om assistentie wordt gevraagd. Voor die levenshouding zou ik maar niet bij Fokus gaan wonen.
Maar goed, ook ik ga dus voor zo volledig mogelijke zelfstandigheid. Vanuit de rolstoel onder mijn kont kan ik veel bedienen. Dit dankzij de zogeheten Housemate en de Click to Phone-app op mijn telefoon. Deuren, radio, televisie, mijn computer en uiteraard de intercom om assistentie aan te vragen. Binnenshuis zijn er in principe nog meer handelingen die ik aan mijn imperium van zelfstandigheid zou kunnen toevoegen. Denk hierbij aan de lampen en de gordijnen, maar tot die actie kwam ik nooit. Dit kan ik immers toch altijd wel aan Fokus vragen. Er is ook nooit de behoefte om dit per se zelf te kunnen. Waarom zou ik eigenlijk? Gemakzucht? Gedoe? Waarschijnlijk speelt hierbij mee dat ik mijn gordijnen toch al zelden sluit. Ook mijn volledige zorgafhankelijkheid zal hierbij bepalend zijn, want er komen dagelijks toch al vaak assisterende handen over de vloer.
Eigenlijk kan ik alle voor mij noodzakelijke deuren openen. Ook de liftdeur en dat is niet onbelangrijk als je op een eerste verdieping woont. De betreffende lift is overduidelijk niet van de allerhoogste kwaliteit. Misschien komt het vanwege de leeftijd, maar dat ding is vaak stuk en een tweede lift is er niet. Dit zou alleen al voor de Fokusbewoners wel zo handig zijn. Het schijnt dat men destijds exact genoeg appartementen heeft opgeleverd om wettelijk gezien geen tweede lift te hoeven leveren.
Meer verhalen van cliënten lezen?
Een aantal weken geleden keek ik naar een film. Samen met mijn bovenbuurvrouw, ook cliënt van Fokus. Het was een Spaanse film uit 2004, dus dat deze nog op een dvd stond was niet zo raar. Misschien wel dat wij die betreffende schijf überhaupt nog konden afspelen. Althans, bij mij thuis kan dat niet meer. Maar dat terzijde.
Jeetjemina, wat is dit kakkerdekak! Dan moet ik zodadelijk met de billen bloot. Maar dan ook letterlijk. Het is nogal erg voor mezelf vind ik, maar eigenlijk helemaal voor de puinruimers. Er was inmiddels een ADL’er onderweg, omdat ik assistentie had aangevraagd voor een kleine handeling. De medewerker weet echter nog niet dat haar iets veelomvattender te wachten staat. Zij zal zeer waarschijnlijk hierbij een collega oproepen. Als deze überhaupt beschikbaar is.
Laat ik nu alvast maar waarschuwen dat dit schrijfsel door sommigen misschien als nogal dramatisch kan worden ervaren en een behoorlijke nare bijsmaak geeft. Sorry, leuker kan ik het niet maken. Gelet op de huidige stand van zaken, kan ik mij niet voorstellen dat iemand zich geen zorgen maakt. Volgens mij is helaas alles van hetgeen ik hieronder benoem niet minder dan de keiharde waarheid. Zowel hetgeen ik over mijn persoontje benoem, dat wat dus alleen ik kan weten, als dat wat ons allemaal aangaat.
