Onlangs nam een ADL’er afscheid. Dat gebeurde de laatste maand helaas wel vaker, maar ditmaal was er een bijzondere reden. De medewerker ging na 35 jaar werken bij Fokus met zijn pensioen. Of iemand bij het bereiken van die leeftijd dan verplicht moet stoppen of een vrije keuze heeft om alsnog door te gaan, dat weet ik niet. Maar dat terzijde.
Misschien dat ik met de term uitstervend ras de spijker nogal missla. Het is niet onaardig bedoeld. ADL’ers die met pensioen gaan, dat hoor je nog wel vaker. Maar vrijwel het hele leven al voor Fokus werken en tot het pensioen doorgaan, dat zijn er niet veel volgens mij. De komende jaren zal het, ook daar waar ik woon, nog wel vaker gebeuren dat er iemand wegens pensioen afscheid neemt, maar meestal zijn er andere redenen. Toegegeven, ik kan tal van oorzaken bedenken waarom men ervoor kiest om te stoppen.
Betreffende personeel waren mijn schrijfsels altijd positief, feitelijk nog steeds trouwens. Maar sorry, het negatieve sluipt erin, door toenemende schaarste en idem werkdruk. Het zal wel weer bijtrekken, zoals ik wel vaker denk, hoor en hoop. Terugkijkend op mijn bijna 16-jarige carrière als Fokuscliënt heb ik hiervan zeker de laatste 10 jaren met enige regelmaat schaarste aan personeel meegemaakt. Inmiddels zou ik moeten weten dat er vanzelf een oplossing komt. Dat zal nu dus ook wel weer het geval zijn. Toch?
Maar feitelijk ben ik bang voor de toekomst die daarachter ligt. Laat ik daar maar niet teveel aan denken en veilig met de dag leven. Hopelijk doen andere cliënten en medewerkers datzelfde. Uiteraard vul ik dit laatste in, maar het lijkt mij aannemelijk dat binnen het team wordt afgesproken om maar niet te ver vooruit te naar kijken, om zodoende de motivatie voor het werk te blijven houden.
Toen ongeveer twee maanden geleden zich het vertrek van een aantal ADL’ers aandiende, inclusief die van de pensionado, ontstond bij mij ook weer eens lichte paniek. Hoe kan dat toch, waar blijft dat nieuwe personeel? Het is mij door meerdere personen duidelijk gemaakt dat Fokus op de achtergrond daar weldegelijk werk van maakt. Dit wil ik uiteraard maar al te graag geloven. Wie ben ik om hierover te twijfelen. Ben trouwens benieuwd welke effecten dat onderzoek van onlangs heeft. Ook dat terzijde.
Wat zou ik zelf nog kunnen doen, vroeg ik mij af. Spoedig kwam ik enthousiast in actie, voor wat het waard is uiteraard. Er werden j wervingsaffiches gefabriceerd, die ik her en der in het winkelcentrum liet ophangen. Enkele jaren geleden had ik dat ook al eens gedaan, maar toen met 0,0 resultaat. Dus knuppel, waarom doe je jezelf deze inspanning eigenlijk aan, sprak dat ene stemmetje mijzelf toe. Maar zowaar, ik hoorde dat er onlangs iemand is aangenomen die dankzij een van die affiches had gesolliciteerd. Wat leuk om te horen! Ook ben ik betrokken bij de redactie van een wijkkrant. Daar plaatste ik ook een informatief en naar mijn idee zeer uitnodigend artikel in. Maar het wachten op een aantal positieve reacties bleek onterecht. Helaas. Maar waarom reageert er niemand?
Vraagt personeel werven om een tactiek of is het gewoon geluk hebben?
